004 Rozdział: Chwile

Najpiękniejszych chwil w życiu nie zaplanujesz. One przyjdą same.

(Phil Bosmans)

Mała aula szkolna, wypełniona była po brzegi zirytowanymi i  znudzonymi uczniami. Każda klasa miała wyznaczone miejsce, w którym stała już od godziny, słuchając nudnej przemowy dyrektora. Z każdą chwilą czułam się gorzej. Było mi duszno, a to, że przede mną stał wysoki chłopak, tym bardziej mi nie pomagało. Chciałam jak najszybciej wyjść z tej szkoły, by już nigdy tu nie wracać.

Ashley stała po drugiej stronie sali, za dyrektorem. Uczestniczyła w małym, szkolnym chórku. Który co jakiś czas śpiewał piosenki o pojednaniu i wolności. Uśmiechnęła się do mnie krzywo.

– Tak więc, życzę wam nowych przygód na drodze życia, która jest kręta i…

Poczułam jak kieszeń mojej spódnicy wibruje. Już po chwili wszyscy zgromadzeni w sali wlepili we mnie wzrok. Dyrektor uniósł brwi, lekko zdenerwowany, tym, że sygnał mojej wiadomości przerwał mu  godzinną wypowiedź. Przygryzłam wargę, szepcąc przepraszam, a po chwili przemówienie zostało kontynuowane. Szybko wyjęłam telefon z kieszeni i odczytałam wiadomość.

Zaśmiałam się kręcąc głową, co nie uszło uwadze Ashley. Uśmiechnęła się szeroko, jakby wiedząc od kogo właśnie dostałam wiadomość.  Doskonale wiedziałam, że zaraz po zakończeniu uroczystości zostanę zbombardowana pytaniami. W końcu moja przyjaciółka nie miała jeszcze szansy wypytać mnie o rozmowę z Louisem.

Od wczorajszego wieczoru Louis próbuje przekonać mnie do spotkania w kawiarni. Ja, on, Ashley, Harry i o ile dobrze pamiętam Zayn.  Pisał, że w Londynie będą tylko przez najbliższe dwa tygodnie, dlatego nie będzie innej okazji, by się poznać.

Westchnęłam i więcej nad tym nie myśląc, odpisałam kilka krótkich słów. Wiedziałam, że jeśli się zgodzę, Ashley będzie w siódmym niebie, dlatego tak też zrobiłam.

* * *

Ashley po raz kolejny zaczęła śmiać się i lekko podskakiwać. Zachowywała się jak mała dziewczynka, co wywołało uśmiech na mojej twarzy.

– Nie mogę uwierzyć, że się zgodziłaś! – powiedziała, czekając, aż ubiorę swoje dżinsy.

– Zrobiłam to tylko dla ciebie. A niech ten Styles rzuci jakiś komentarz, to… – podskoczyłam kilka razy, ciągnąc spodnie ku górze. Szybko ubrałam czarną bluzę i rozczesałam włosy.

– Sophie – upomniała mnie Ashley, a ja westchnęłam.

– Tom nas podwiezie – powiedziałam, nie chcąc się kłócić.

Widziałam, jak oczy Ashley się zaświeciły. Jeszcze nie zdążyła przywitać się z moim bratem, który mając coś do załatwienia na mieście, wyszedł rano.

– To wspaniale! – pisnęła, a następnie zmierzyła mnie od góry do dołu.

– No co? – mruknęłam wzruszając ramionami. – Jest zimno.

Ashley zachichotała, po czym objęła mnie delikatnie.

– Jesteś wyjątkowa – szepnęła, odsuwając się.

Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc o co chodzi mojej przyjaciółce, lecz nim zdążyłam zadać pytanie, usłyszałyśmy trąbienie. Tom już przyjechał. Wyszłyśmy z mieszkania, kierując się na zewnątrz. Przez cały czas miałam wątpliwości. Przecież wokół chłopców, zawsze kręci się dużo dziennikarzy. A ja osobiście, nie chciałam być już jutro na pierwszych stronach gazet. Jednak widząc entuzjazm Ashley, starałam się nie przejmować.

– Ashley! – usłyszałam krzyk mojego brata, A już po chwili moja przyjaciółka uwiesiła się na jego szyi.

– Boże, masz zarost! – powiedziała oniemiała dziewczyna a ja zaśmiałam się cicho.

– Serio? – zapytał z sarkazmem, posyłając jej ciepły uśmiech.

Następnie zwrócił się do mnie i uśmiechnął. Otworzył tylne drzwi Ashley, a ja usiadłam po drugiej stronie.

– To z kim się spotykacie? – zapytał, kiedy auto ruszyło.

– Z kolegami – uprzedziłam Ashley, która zapewne, już chciała się pochwalić.

Nie widziałam sensu, by informować brata o tym z kim naprawdę będziemy się widzieć. Zacząłby się nabijać, lub chcieć ich poznać. Sadząc po tym, że jego przyszła żona kocha ten zespół, mógłby do niej zadzwonić i poprosić o coś chłopców. Jeszcze tego brakowało, by mnie męczył.

– Jesteśmy na miejscu – powiedział Tom i wyszedł z auta.

My zrobiłyśmy to samo i z uniesionymi brwiami spojrzałyśmy na niego

– Tom, ty nie idziesz z nami – powiedziała ostro Ashley, na co ja zachichotałam.

– Ależ oczywiście, że nie. Chce tylko, by ci chłopcy mnie zobaczyli. W razie czego, będą wiedzieć, że znacie, kogoś tak silnego i strasznego jak ja. W końcu mam zarost.

– To nie miało sensu – mruknęłam, a on zaśmiał się głośno. – Ale dziękuję za troskę, braciszku – powiedziałam, po czym przytuliłam go delikatnie

– A teraz do wozu. – powiedziała Ashley, która zniecierpliwiona czekała, aż wejdziemy do kawiarni.

Obie zaczekałyśmy, aż mój brat odjedzie. Ja trzymając dłonie z kieszeni bluzy, a Ashley przygryzając nerwowo wargę.

– Już, idziemy – zagrzmiała, gdy tylko auto zniknęło za zakrętem.  Chwyciła mnie za nadgarstek, ciągnąc do środka kawiarni. Jej krok był tak szybki, że ledwo nadążałam, a gdy zahaczyłam butem o próg,  potknęłam się, na szczęście nie wywracając. Ashley spojrzała na mnie przepraszająco, po czym wskazała na stolik w rogu kawiarni.

Ruszyła pierwsza, znów nie zwracając na mnie uwagi, tak jak na koncercie. Zniesmaczona pokręciłam głową i ruszyłam za nią. Miała na sobie ciemne rurki, białą, letnią koszulkę i czarną, elegancką kamizelkę. W ręku trzymała płacz, który zdążyła już ściągnąć w aucie. Była moim zupełnym przeciwieństwem.

Została przywitana przez uśmiechy chłopców. Niestety nie widziałam twarzy jednego z nich.  Harry zrobił jej miejsce, a ona z uśmiechem usiadła obok.

Poczułam się lekko głupio, kiedy stanęłam obok nich. Jednak Ashley uśmiechnęła się do mnie dodając otuchy.

– Myślałem, że się zgubiłaś – powiedział z uśmiechem Louis.

– A ja miałem nadzieję, że się zgubiłaś – mruknął Harry.

Kiedy już miałam odparować na jego irytujący komentarz, uprzedził mnie chłopak, który  siedział wcześniej tyłem.

– Może sam się zgubisz? – zapytał chichocząc, a Harry wywrócił oczami. – Nie przejmuj się nim. Jestem Zayn. – Wystawił w moją stronę dłoń, którą  wdzięcznie uścisnęłam.

– Nie mam zamiaru. Sophie, miło mi – uśmiechnęłam się, wciąż stojąc przy stoliku.

– I dobrze. Siadasz? – zapytał Louis, robiąc mi miejsce, pomiędzy nim a Zaynem. Przytaknęłam, a Zayn wstał, bym mogła swobodnie zająć miejsce na środku.

Nastała niezręczna cisza. To znaczy, Ashley i Harry rozmawiali cały czas, a dziewczyna komentowała wszystko głośno. Ja natomiast oparta o siedzenie, próbowałam zachować choć odrobinę godności.

– Ponoć przerwałem wypowiedź dyrektora – powiedział w końcu Louis, na co Zayn zmarszczył brwi.

– Za co ci dziękujemy – powiedziała Ashley zgodnie z prawdą.

– Mówił od godziny, bez przerwy – powiedziałam uśmiechając się lekko.

– Licealistki? – zapytał Zayn, nawiązując do tematu.

– Od dzisiaj studentki – powiedziała Ashley.

– Ashley tak, ja wciąż czekam na list – powiedziałam podnosząc dwa palce do góry.

– Gdzie złożyłaś podanie? – zapytał Louis opierając głowę o dłoń, i przypatrując się mi z powagą.

– University of Westminster – powiedziałam znów się uśmiechając.

Jego szare oczy, zdawały się studiować każdy detal mojej twarzy. Czułam się dziwnie, gdyż sama nie wiedziałam, na czym utrzymywać wzrok. Louis uśmiechnął się lekko kiwając głową.

– Słyszałem, że to genialna uczelnia – powiedział Zayn, a ja z ulgą odwróciłam głowę w jego stronę.

Rozmowa nareszcie zaczęła się kleić. Co chwila odwracałam się to do Louisa, to do Zayna, którzy co chwila zaczynali jakiś temat. Czasami mówili przeze mnie, a ja wtedy tylko uśmiechałam się, czując mieszankę dwóch różnych rodzajów, męskich perfum.

Louis okazał się całkiem fajnym facetem. Co chwila opowiadał śmieszne rzeczy, lub przedrzeźniał się z Harrym. Kilka razy ukazał swoją błaznowatą stronę. Fakt, że był starszy ode mnie o dwa lata, a bardziej zabawny i dziecinny, był z jednej strony dołujący, a z drugiej zadziwiający. Raz zapytał o Toma, którego zobaczył przed kawiarnią, razem z nami. Nim mogłam dojść do słowa, Ashley zapewniła go, że to mój brat.

Zayn, mimo tego, że Ashley zawsze uważała go za cichego, wcale taki nie był. Opowiadał o wpadkach z koncertów i spotkań. Kilka razy nawet nawiązał do mojej kłótni z Harrym, kiedy już sobie mnie przypomniał. Śmiał się i był pełen podziwu, tak samo jak Louis. Mi było tylko głupio. Co chwila bałam się, że zobaczą moje zakłopotanie.

Chłopcy słysząc moje obawy, dotyczące dziennikarzy uspokoili mnie. Mówili, że nie mogą wejść do kawiarni, a my nie przyszliśmy tu wspólnie. Okna przy naszym stoliku zostały zasłonięte białymi zasłonami, co dopiero później zauważyłam.

Dzień mimo wszystko można zaliczyć do udanych. Ashley i Harry wymienili się numerami, bym nie musiała aranżować ich spotkań, a Zayn podał mi swój, bo jak twierdził służy pomocą.  Przesiedzieliśmy wspólnie prawie dwie godziny. O dziwo Harry nie rzucił już żadnego obraźliwego komentarza, oszczędzając mi tym samym nerwów. Około szesnastej ja i Ashley postanowiłyśmy już wracać.

– I tak musisz jeszcze napisać do Toma – powiedziała zakładając nogę na nogę. Przytaknęłam i wyciągnęłam z kieszeni spodni telefon.

– Jeśli chcecie możemy was powieźć – powiedział Louis, a Zayn przytaknął.

– Nie chcemy sprawiać kłopotu, poza tym nie mieszkamy razem, więc musielibyście dłużej jeździć. – powiedziałam, zaczynając pisać wiadomość do mojego brata.

– Mamy dwa samochody. Harry pojechałby z Ashley, a ja i Zayn z tobą – powiedział Louis uśmiechając się szeroko.

– A co z dziennikarzami? – zapytałam, pewna, że tym razem padnie na moje.

– Auta stoją za budynkiem. My sami weszliśmy tu przez drzwi dla personelu. – zaśmiał się Zayn.

Mimo wszystko wciąż miałam obawy. Wiedziałam, że Ashley to nie przeszkadza, ale jazda samochodem z dwoma chłopakami, bez mojej przyjaciółki? Nie mogłam sobie tego wyobrazić.

– W takim razie, chętnie się z wami przejedziemy. Prawda Sophie? – zapytała Ashley patrząc na mnie.

W tamtej chwili  wszystkie pary oczu były skupione na mojej twarzy. Nawet Harry patrzył na mnie wyczekująco. Tak, jakby oczekiwali mojej zgody.

– Prawda. – uśmiechnęłam się przygryzając wargę.

– W takim razie się zbieramy. Liam pewnie też się już o nas martwi. – powiedział Louis.

Wszyscy wstaliśmy w tym samym momencie, powodując zachwianie stolika. Chłopcy zaczęli chichotać, a ja wciąż zdenerwowana nawet nie zwróciłam na to uwagi. Nim spostrzegłam, już stanęliśmy przy dwóch czarnych autach. Ashley przytuliła mnie na pożegnanie, po czym razem z Harrym wsiadła do Range Rovera.

W tamtym momencie wzięłam głęboki wdech i znów zaczęłam wrzeszczeć na siebie w myślach. Kilka zdrowych upomnień i cały stres zniknął. Zayn jako pierwszy wsiadł na tylne siedzenia Bentleya, a Louis otworzył drzwiczki od strony pasażera. Uśmiechnął się przy tym nonszalancko, a kiedy wsiadłam, zamknął za mną drzwi, a sam okrążył samochód zajmując miejsce za kierownicą.

Od autorki: No i jest spotkanie. Co sądzicie? Jak na razie (jako pierwsze spotkanie) nie mogło być to, zbyt ekscytująco. Widzą się przecież drugi, czy trzeci raz w życiu. Mam nadzieję, że się spodobało. Dziękuję za wszystkie komentarze, kochani. Naprawdę, bardzo, bardzo dziękuję! Do następnego! :))