003 Rozdział: Wyjątkowy dzień

 Przyszłość zaczyna się dzisiaj, nie jutro. 

(Anonim)

Dziś, wyjątkowo nad Londynem zaświeciło słońce. Ludzie pochowali swoje parasolki i grube ubrania na dnie szafy, by wreszcie móc ubrać na siebie coś lżejszego.  Widząc jasne promienie słońca nie mogłam powstrzymać uśmiechu. Mimo, że bardzo uwielbiałam burzliwą Londyńską pogodę, to czasem brakowało mi cieplejszych dni.

Ubrałam jasne dżinsy, białą koszulkę z krótkim rękawem i  szybko związałam włosy w niechlujnego koka. Widząc czarny samochód, podjeżdżający pod mój blok, uśmiechnęłam się i wyszłam z mieszkania. Szybko zbiegłam na dół, po klatce schodowej i wybiegłam na zewnątrz.

– Widzisz to?! – krzyknęła Ashley wnosząc dłonie do nieba.

Zaśmiałam się, kiwając głową.

– To oznacza, że dzisiaj jest wyjątkowy dzień – powiedziała blondynka, jak zawsze bawiąc się w filozofa.

Kiedy na powrót znalazłyśmy się w moim mieszkaniu, Ashley popędziła do  mojego pokoju, a ja jeszcze zahaczyłam o kuchnie, by szybko się czegoś napić.

– Sophie! – usłyszałam krzyk przyjaciółki i szybko pobiegłam w jej stronę.

Stała ona przy moim łóżku, trzymając w ręku pogniecioną kartkę. Z początku nie byłam pewna, co to jest, ale widząc jej minę, już po chwili zorientowałam się, że to kartka z autografami. Twarz Ashley stała się blada, a sama blondynka wyglądała na wściekłą i szczęśliwą, w tym samym czasie.

– Co to jest? – zapytała, nie patrząc na mnie.

– Kartka z autografami? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie, zachowując spokój.

– Nie pytam o to. – mruknęła – Chodzi mi o te cyfry, czy to…

– Numer telefonu – powiedziałam, chcąc zakończyć tą bezsensowną wymianę zdań.

Ashley pisnęła i uśmiechnęła się szeroko rzucając na łóżko. Szybko chwyciła mój telefon,  i zaczęła przepisywać numer z kartki. Podbiegłam do niej wyrywając telefon z ręki.

– Sophie! – krzyknęła oburzona.

– Nie. Nie i nie! – powiedziałam chowając telefon do kieszeni.

–  Jeden z najseksowniejszych, najprzystojniejszych i najcudowniejszych chłopców, którzy chodzą po tej ziemi dał ci swój numer telefonu, a ty nic z tym nie zrobisz? – uniosła brwi – Wiesz ile dziewczyn właśnie w tej chwili o tym marzy?

– Ashley – przerwałam jej wiedząc, że mogłaby gadać tak godzinami – Jeśli chcesz, to weź sobie ten numer. Ja ci nie bronie. – powiedziałam opierając się o szafę.

– Ja go nie chcę! – powiedziała głośno – Dobra chce, ale to nie zmienia faktu, że dał go tobie!

Zaśmiałam się kręcąc głową.

– No i co z tego? – zapytałam.

Ashley przewróciła oczami wzdychając.

– Czemu wcześniej mi nie powiedziałaś? – zapytała.

– Napisał to wczoraj – wzruszyłam ramionami.

– Spotkałaś się z Louisem?! – krzyknęła, a ja zaczęła ubolewać nad jej kojarzeniem faktów.

– Nie, to znaczy tak, ale nie w takim sensie – powiedziałam i zaczęłam opowiadać jej o tym co spotykało mnie w galerii. Zaczynając od ogłoszenia o rozdawaniu autografów, a kończąc na słowach, które ten chłopak wypowiedział.

– On ma nadzieję cię jeszcze spotkać – pisnęła uradowana, tak jakby tylko ten fakt, z całej mojej wypowiedzi, do niej dotarł – O boże, o boże, o boże!

– Ashley, daj już spokój. Nie napiszę do niego i koniec kropka – mruknęłam siadając na łóżku, po turecku.

– Zrób to choćby dla mnie – powiedziała, siadając naprzeciwko mnie – Mogłaby z tego wywiązać się ciekawa znajomość. Wiesz, przyjaciele. Tak jak w tych opowiadaniach!

– Jakich opowiadaniach? – zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc.

– No, ludzie publikują w sieci, różne opowiadania z One Direction. Wiesz, coś jak internetowe książki – powiedziała, a ja zachichotałam.

– No proszę cię – powiedziała jęcząc – Przecież nikt nie każe ci się z nim umawiać, czy coś. Napisz do niego. Dostałaś numer, wykorzystaj szanse, by zdobyć nowego kumpla… – powiedziała zachodząc mnie od innej strony.

Westchnęłam z politowaniem kręcąc głową i wyciągnęłam telefon. Uśmiech Ashley pogłębił się, gdy przepisałam numer telefonu do końca.

– Niby co mam napisać? – mruknęłam wzruszając ramionami.

– Och, daj mi to. Jesteś niedoświadczona – powiedziała i wystawiając mi język, wyrwała telefon z ręki.

Bez zastanowienia wpisała coś szybko, a ja uniosłam brwi, gdy oddała mi telefon.

Spojrzałam na wiadomość, która już została wysłana.

– Serio? – tym razem to ja się oburzyłam. – Wychodzi na to, że mam dysleksję i nie umiem przepisać kilku cyfr – prychnęłam w myślach.

Już wyobrażałam sobie, jak ten chłopak unosi brwi i rozbawiony zaczyna się ze mnie śmiać.  Kolejne upokorzenie na moim koncie zaliczone.

– A od kiedy to interesuje cię jego zdanie? – zapytała Ashley mrużąc oczy.

– Nie intere… – moją wypowiedź przerwał dźwięk nadchodzącej wiadomości.

Zaśmiałam się cicho, zastanawiając się czy to jest aż tak oczywiste. Ashley zaglądnęła mi przez ramię, by przeczytać wiadomość, a po chwili uśmiechnęła się.

– Jeszcze będziesz mi za to wdzięczna – powiedziała pewna siebie, po czym wstała, chwytając swoją torebkę.

– Ja się zbieram kochanie, ojciec zabiera mnie na zakupy – powiedziała całując mnie w policzek – Nie sknoć tego – wskazała na telefon – I masz mnie informować o nowościach.

Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, jednak Ashley sprytnie mi przerwała.

– Wyjdę sama, a ty mu odpisz – zachichotała, jak to miała w zwyczaju i wyszła z mojego pokoju.

Wciąż lekko oniemiała spojrzałam na telefon. Gdy Ashley wyszła z mojego pokoju ogarnął mnie niepokój. Zaczęłam się denerwować i przygryzać wargę. Co jeśli to „sknocę”?

– Och daj spokój – mruknęłam natychmiastowo odrzucając cały niepokój.

Kiedy tylko wysłałam wiadomość, przypomniało mi się, że jutro jest poniedziałek. Ostatni dzień szkoły. Otworzyłam lekko usta i szybko wstałam, podchodząc do szafy.

– Cholera – mruknęłam, przygryzając paznokieć.

Spojrzałam na osobną półkę, na której starannie poskładane zostały eleganckie rzeczy. Kilka bluzek, dwie czarne spódnice i jedna sukienka. Przechyliłam głowę, kolejny raz nie wiedząc które rzeczy wybrać. Ostatecznie szybkim ruchem, rzuciłam na łóżko białą koszulę, z podwijanymi rękawami i czarną spódnicę „bombkę”, z zamiarem jak najszybszego wyprasowania.

Nagle mój telefon zaświecił, wydając z siebie dwa dźwięki. Uśmiechnęłam się krzywo i rzuciłam na łóżko, zaraz obok ubrań. Z westchnieniem odblokowałam klawiaturę, by odpisać na wiadomość Louisa.

Od autorki: Tak więc jest północ, a ja bez kofeiny w moich żyłach próbowałam coś naskrobać. Nie jestem pewna, czy Wam się spodobało :/ Jest rozmowa z Louisem, jednak... Ten rozdział jest gorszy niż reszta - według mnie. Czekam na opinię, dziękuje za komentarze i pozdrawiam!