006 Rozdział: Spotkanie

Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi.

(Stefan Wyszyński)

Kawiarnia w której zajęliśmy  miejsca była dość mała, ale za to przytulna.  Ściany pomalowane zostały na odcień mleczny.  Stoliki były okrągłe i ciemne, tak samo jak fotele, które zostały do nich przysunięte. Na ścianach wisiało dużo obrazów, które przedstawiały owoce i filiżanki kawy. Barek, przy którym stacjonowali kelnerzy, był drewniany, a przed nim, w koszykach stały pakowane ziarna kawy, które można było kupić.

Zajęliśmy miejsce w rogu, z boku baru, by mieć spokój od nieznośnych gapiów za szybami. Prócz nas w kawiarni była tylko para, która w ogóle się nami nie przejmowała.

– To co bierzesz? – zapytał Louis, ściągając okulary i czapkę. Jego naelektryzowane włosy uniosły się do góry, a ja zakryłam dłonią usta, powstrzymując śmiech. Spuściłam wzrok i chrząknęłam.

– Ja, chyba wezmę małe Latte – powiedziałam, patrząc na wąską kartę, którą podał mi chłopak. Tak naprawdę miałam przy sobie mało pieniędzy i tylko na nią było mnie stać. Gdybym wiedziała, że tak potoczy się sytuacja, to wzięłabym choćby portfel.

– Tylko? – zapytał Louis unosząc brwi – Nie chcesz nic do jedzenia? – zapytał nachylając się nad stołem, w moją stronę. Jego sterczące włosy poruszyły się w przeciwnym kierunku, a ja już nie wytrzymałam. Parsknęłam śmiechem i trzęsąc się, zatkałam usta.

– No dobra, co cię tak śmieszy? – zapytał, a ja pokręciłam głową i wyprostowałam się, uspokajając.

– Twoje włosy – wskazałam na jego głowę, a on automatycznie sięgnął ręką, dotykając swojej grzywki. Otworzył usta i uśmiechnął się wzdychając.

– I tak wyglądam cudownie – powiedział dumnie, a ja przygryzłam wargę i obserwowałam, jak nieudolnie próbuje ułożyć swoje włosy. Przerwała mu kelnerka, której oczy aż zaświeciły się na jego widok. Widać go kojarzyła.

– O boże – sapnęła i z trzaskiem położyła tackę, którą trzymała przede mnie.  Poprawka; na pewno go kojarzyła. Zmarszczyłam brwi widząc jak ignoruje mnie i patrzy na Louisa, który dopiero ją zobaczył.

– Do boga trochę mi brakuje ale…

– T-Ty jesteś Louis Tomlinson! – pisnęła podekscytowana przerywając mu i wyciągnęła z kieszenie fartucha długopis. Louis kiwnął głową i spojrzał na mnie przepraszająco. Uśmiechnęłam się do niego, odsuwając tackę, którą kelnerka bezczelnie podstawiła mi pod nos. Louis podpisał się szybko na jej fartuchu, a ona cała czerwona na twarzy zaczęła mówić.

– Nawet nie wiesz ile moich koleżanek za tobą szaleje! Jesteś taki cudowny! – piszczała, a Louis  uśmiechnięty potakiwał. Co chwila jego wzrok wędrował ku mnie, a ja tylko go spuszczałam, czując się niezręcznie. Nieprofesjonalna postawa pracowniczki kawiarni mnie irytowała.  Po chwili chrząknęłam, chcąc zwrócić jej uwagę. Przerwałam jej tym samym wypowiedź na temat nowych gadżetów One Direction. Odwróciła się w moją stronę, mierząc mnie złym spojrzeniem.  Chwyciła swoją tackę, po czym uśmiechnęła się do Louisa.

– Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy – powiedziała, puszczając mu oko.  Zanim odeszła w stronę lady spojrzała na mnie nienawistnie i zebrała od nas zamówienia. Louis mimo moich protestów zamówił dwie drożdżówki, które dodawali do kaw. Gdy kelnerka zniknęła z mojego pola widzenia odetchnęłam z ulgą.

– Nigdy nie zrozumiem kobiet – mruknął Louis, a ja zaśmiałam się lekko zakładając włosy za ucho. Spojrzał na mnie, a w jego oczach zobaczyłam wstyd i zażenowanie.

– Nie masz za co przepraszać – uprzedziłam jego pytanie, a on odetchnął z ulgą i wyprostował się.

Zorientowałam się, że kiedy już przyniosą nam zamówienia, nie będę miała jak zapłacić za swoje. Za drożdżówkę, którą zamówił dla mnie Louis trzeba będzie dopłacić. Zdenerwowana wystukiwałam paznokciami rytm o blat stolika, próbując wymyślić sensowne rozwiązanie. 

– Wszystko w porządku? – zapytał Louis, przyglądając mi się uważnie.

Wzięłam głębszy wdech i postanowiłam powiedzieć prawdę. Lekko zażenowana zaczęłam mówić.

– Nie do końca – przygryzłam wargę i spojrzałam na jego wciąż nastroszone włosy – Widzisz, kompletnie nie przewidziałam tego, że wyląduje w kawiarni. Dlatego nie brałam portfela, a przy sobie mam jakieś drobne. –  szybko powiedziałam na jednym wdechu, a widząc uśmiech Louisa uniosłam brwi.

– Słuchaj, przecież to logiczne, że za ciebie zapłacę, prawda? – zapytał powstrzymując śmiech.

Pokręciłam delikatnie głową. Nie chciałam, by myślał, że go wykorzystuję. Jednak nie miałam innego wyjścia. Przecież nie wrócę do domu po portfel. Uznając siebie za kompletną idiotkę uśmiechnęłam się krzywo.

– Dziękuję – powiedziałam, biorąc głębszy wdech – I obiecuję, że wszystko ci oddam.

Louis widać chciał coś jeszcze powiedzieć, jednak przerwała mu kelnerka, która wcześniej tak mnie zirytowała. Cała w skowronkach, postawiła przed Louisem jego kawę i pokaźnej wielkości drożdżówkę, a później odwróciła się do mnie i mrucząc coś pod nosem postawiła to samo. Z tym, że moja kawa była mniejsza. Stała jeszcze chwilę w miejscu patrząc na Louisa, a po chwili oddaliła się nucąc jakąś melodię.

Spojrzałam na swoją kawę.

– Myślisz, że może być zatruta? – zapytałam go, wskazując na filiżankę.

Louis zaśmiał się krótko.

– Sądząc po tym, jak na ciebie patrzyła… – Louis podrapał się po lekkim zaroście – Może lepiej tego nie pij – szepnął, co wywołało u mnie chichot.

Wsypałam do kawy trochę cukru i wypiłam łyk, a Louis pisnął jak mała dziewczynka. Uniosłam brwi zdezorientowana.

– I co? – zapytał podekscytowany – Czujesz się inaczej? – widać było, że ledwie powstrzymuje śmiech.

Pokręciłam głową rozbawiona i dalej sączyłam swoją kawę.

Siedzieliśmy w kawiarni sporo czasu. Było mi naprawdę miło. Chyba po raz pierwszy czułam się tak swobodnie przy mężczyźnie. Louis co chwila mówił jakieś żarty, lub wypytywał o mnie. Pijąc kawę i jedząc, nawet nie zorientowałam się, jak dużo czasu minęło. Dopiero, gdy usłyszałam sygnał mojego telefonu, mogłam dostrzec, że było już po dwudziestej. Miałam być w domu na szesnastą, co oznaczało, że moja mama będzie wkurzona, gdyż nawet nie powiadomiłam jej o zmianie planów.

– Halo? – zapytałam, przystawiając telefon do ucha.

– Gdzie ty do cholery się podziewasz?! – usłyszałam krzyk, a Louis uniósł brwi rozbawiony. Widać nie tylko ja go usłyszałam.

– Jestem w kawiarni. – powiedziałam spokojnym tonem. Mimo tego, że byłam już pełnoletnia, moja rodzicielka zawsze traktowała mnie jak dziecko. Często mnie to irytowało, tak jak teraz.

– Mam po ciebie wysłać Toma? – zapytała rozgoryczonym tonem.

– Mamo, dam sobie radę naprawdę. Nie zawracaj mu głowy. Już wracam. – mruknęłam, a słysząc ciche westchnięcie rozłączyłam się.

– Ja będę się już zbierać – powiedziałam wstając, Louis kiwnął głową i  zrobił to samo. Podszedł do lady i zapłacił za nasze zamówienia. Po czym oboje ruszyliśmy w stronę wyjścia z galerii.

Gdy już staliśmy na zewnątrz, na szczęście burza się skończyła. Zorientowałam się, że Ashley pewnie wciąż jest gdzieś z Harrym, więc nie mam jak dostać się do domu.

– Podwieźć cię? – zapytał Louis wyjmując z kieszeni dresów kluczyki.

– Jeśli to nie byłby problem. – powiedziałam, a Louis znowu uśmiechnął się i poprowadził mnie w odpowiednie miejsce na parkingu.

Tak jak ostatnio, otworzył mi drzwi od strony pasażera, a gdy wsiadłam okrążył samochód i zajął miejsce kierowcy. Samochód ruszył, a ja wpatrywałam się w widoki za oknem. Było już ciemno, a pojedyncze światła, tworzyły smugi.

– Powiedz mi coś o sobie – usłyszałam głos Louisa.

– Nie wiem co. – zaśmiałam się, odwracając w jego stronę.

– Co chcesz studiować? – zapytał.

– Dziennikarstwo. Ogółem w stronę humanistyki – powiedziałam, a on uniósł brwi.

– Czyli chcesz być jednym z tych idiotów, którzy biegają za takimi jak ja i nie dają mu żyć? – zapytał lekko wrednym tonem.

– Nie. Coś takiego jest niehumanitarne, przynajmniej jak dla mnie. – powiedziałam, puszczając jego ton mimo uszu. – Chcę pisać fakty, dla gazet. Prowadzić wywiady. Być uczciwą w swojej pracy. – mój głos był pewny.

– Przepraszam – powiedział Louis z westchnieniem.

– Nie masz za co. Doskonale rozumiem, że przez takich ludzi twoje życie jest ciężkie. Dlatego ja nie zamierzam być jedną z tych idiotów – powtórzyłam jego słowa, a on spojrzał na mnie, na sekundę odwracając wzrok od jezdni. Uśmiechnęłam się do niego szczerze, chcąc potwierdzić moje słowa.

* * *

Kiedy wysiadłam z auta, spojrzałam w górę. W mieszkaniu, które zajmowałam z mamą paliły się światła. Louis stanął obok mnie uśmiechnął się. Leki wiatr owiał moją twarz, powodując, delikatne dreszcze.

– Jeszcze raz przepraszam, za to w samochodzie. Wierzę, że będziesz dobrą dziennikarką. – powiedział, a ja trąciłam delikatnie jego ramię.

– Daj już spokój – uśmiechnęłam się, zdziwiona swoją pewnością siebie. – Dziękuję za dzisiaj – powiedziałam, a on skłonił się lekko.

– Do usług. Ja też dziękuję, było mi miło – przygryzł wargę i tak jak ja przed chwilą, spojrzał w górę. – Spotkamy się jeszcze? – zapytał, spuszczając wzrok na moje oczy.

– Bardzo chętnie – zaśmiałam się, po czym wystawiłam w jego kierunku dłoń.

– W takim razie do zobaczenia Sophie Snoopy. – powiedział ściskając ją delikatnie.

– Do zobaczenia Louisie Tomlinson – zaśmiałam się cicho po czym weszłam do klatki.

Uśmiechnięta skierowałam się w stronę mieszkania, wyjmując klucze z kieszeni spodni. Czułam się zadziwiająco lekko. Miałam w sobie pełno energii, a moje serce biło szybciej.  Ten dzień, pomimo moich obaw, mogłam zaliczyć do udanych.

Od autorki:  Mimo tego, że zmieniałam cały rozdział tysiące razy, mam wrażenie, że jest sztuczny. Postaram się, by inne takie nie były. Dziękuję za komentarze i obserwowanie bloga :)